CENTRAAL STATION METROHAL

David Claerbout (Kortrijk, BE, 1969) kreeg de opdracht. Bij het zien van de karakteristieke architectonische vormen van de metrohal dacht Claerbout meteen aan Mondriaan. Hij trok vervolgens een parallel met de vroege landschappen van de schilder en met de lijnen in het landschap ten Noorden van Amsterdam. Daar vond hij ook het aanknopingspunt voor de langgerekte kunstlocatie.

Claerbout stelde voor een digitaal werk te maken, met als basis een sterk compositorisch landschap van een vaart. In het landschap verglijden de seizoenen: de bomen verliezen blad of komen tot bloei, het gras groeit of verdort, de hemel is wolkeloos of er pakken zich juist grijze wolken samen, het sneeuwt poedersneeuw of het is zo koud dat het scherm waarachter het landschap zich ontvouwt aanvriest. In het landschap wordt zichtbaar wat voor weer de reiziger de komende dag rond dezelfde tijd mag verwachten: het kunstwerk functioneert als ‘weather engine’.

In deze parallelle wereld woont een personage, dat zich om het landschap bekommert. Regent het en is er gevaar voor overstroming, dan gaat hij met een emmer aan de slag. Is er veel bladval, dan harkt hij grote hopen blad samen. Breekt de zon door, dan geniet hij even in de berm van de stralen of zet een tentje op. De handelingen zijn repetitief en vormen een parallel met de routine van de reizigers. ’s Ochtends in de ochtendspits start het personage zijn werkzaamheden, tegen het einde van de middag heeft hij soms letterlijk bergen werk verzet en is het tijd even te rusten. Voor de reizigers vormen het landschap en het karakter een ankerpunt.